Doritos met mononatriumglutamaat. (Wát zeg je?!)

Lekker hoor, zo’n zak Doritos, maar wat ben ik nou eigenlijk aan het eten?

Maïs, zonnebloemolie (18%), koolzaadolie (5%), chilipepersmaak [fructose, aroma (bevat tarwe en soja), smaakversterkers (mononatriumglutamaat, dinatrium-5’-ribonucleotiden), zuurteregelaars (natriumdiacetaat, appelzuur), suiker, uipoeder, gehydrolyseerd soja-eiwit, soja, knoflookpoeder, tarwe, kleurstoffen (paprika-extract, bietenrood), chilipeper-extracten], zout.

Ik kan me weinig voorstellen bij ingrediënten die op de zak worden genoemd, maar misschien is dat wel beter zo. Kaliumchloride klinkt meer als iets waar ik m’n wc mee schoonmaak en met mononatrium-glutamaat en dinatrium-5’-ribonucleotiden kun je vast een vette ontploffing veroorzaken.

Maar, zeggen fotograaf Dwight Eschliman en schrijver Steve Ettlinger, dat sommige ingrediënten niet alleen in voedsel worden gebruikt (maar ook in cementmix of make-up) betekent nog niet dat ze ook slecht zijn om op te eten. Gefascineerd door de afstand tussen grondstof en eindproduct maakten ze het boek INGREDIENTS: A Visual Exploration of 75 Additives & 25 Food Products.

Niks nieuws, een boek over de zin en onzin van waarschuwingen voor ingrediënten in ons dagelijkse voedsel. Maar die foto’s! Mijn doritos bestaan ineens uit hoopjes felgekleurd poeder en heldere plasjes vloeistof. Wel jammer dat de verhoudingen van de ingrediënten niet uit de foto’s blijken; dan was dat hoopje natriumchloride (keukenzout) denk ik wel iets groter geweest.